Sapphus fragmentum 31

φάινεταί μοι κῆνος ἴσος θέοισιν
ἔμμεν ὤνερ, ὄττις ἐναντίος τοι
ἰσδάνει καὶ πλάσιον ἆδυ φωνεί-
σας ὐπακούει
καὶ γελαίσας ἰμερόεν τό μ᾽ ἦ μάν
καρδίαν ἐν στήθεσιν ἐπτόησεν·
ὠς γὰρ εἰσίδω βροχέως σε, φώνας
οὐδὲν ἔτ᾽ ἴκει·
ἀλλὰ κάμ μὲν γλῶσσα ἔαγε, λέπτον
δ᾽ αὔτικα χρῷ πῦρ ὐπαδεδρόμηκεν,
ὀππάτεσσι δ᾽ οὐδὲν ὄρημ᾽, ἐπιρρόμ-
βεισι δ᾽ ἄκουαι.
καδ δέ μ᾽ ἴδρως κακχέεται, τρόμος δὲ
παῖσαν ἄγρει, χλωροτέρα δὲ ποίας
ἔμμι, τεθνάκην δ᾽ ὀλίγω ᾽πιδεύης
φαίνομαι …
ἀλλὰ πᾶν τόλματον …

Hrvatski

Čini mi se jednak bogovima onaj
čovjek, svejedno koji, tko nasuprot tebi
sjedi i izbliza tvoj slatki
govor sluša
i ljupki smijeh – o, moje
srce u grudima dobiva krila
jer kad te pogledam načas, glas
mi ne dolazi više
ne; moj jezik se lomi, tanak sloj
vatre odmah pojuri pod mojom kožom
u očima više vida nema, tutnjava
zagluši sluh
i znoj me oblijeva, drhtavica
me čitavu grabi, više od trave
pozelenim, mrtva sam – malo mi dotle
čini se, treba
ali sve treba pokušati