De laudibus Rhacusae¶

Rhacusa multis gens Epidauria
Sicana pubes pluribus, at mihi,
ut nomen incertum genusque
grande soli decus urbiumque
quascumque longus subluit Adria;
quo te merentem carmine prosequar?
non falsus, aut somno petita
materia sine teste inani?
amica quondam dulcis, ubi puer
primas querelas et miseri exili
lamenta de tristi profudi
pectore non inimicus hospes.
hinc me locorum uis rapit aspera
euicta cultu saxaque mollibus
seruire Phaeacum uiretis
iussa uirum docili labore
et cuncta Cressa uite nitentia
qua longa Sercus brachia porrigit
obiectus hibernis pruinis
et Boream populis tuetur;
hinc tuta passim sponte deum freta
litusque foetum portubus et bonis
gens laeta conuectis utroque
limine flammiferentis astri.
hinc ipsa muro moenia duplici
educta caelo, pars licet altera
natura et abrupti superbit
rupibus aeriis profundi,
complexa portus mole Cyclopea
urbisque quantas diuitias neque
mater Syracusae tulere
nec gemino mare diues Isthmos.
et si ista (quamquam maxima, nec nisi
concessa raris munere caelitum)
uirtutis et laudum tuarum
uera loqui quota pars uolenti?
cum morem et urbis saepe animo sacra
tot iura mecum cogito, cum decus
pulchramque libertatem auorum
perpetua serie retentam
interque Turcas et Venetum asperum
et inquietae regna Neapolis
uix qualis Aetnaeo profundo
unda freti natat aestuosi?
heu quae suetum nec patitur iugum
nec si carendum sit, ferat otium
incerta uotorum suisque
exitio totiens futura;
nam quae remotis usque adeo iacet
gens ulla terris? quod mare tam procul
ignotum acerbis Appulorum
exiliis Calabrumque cladi?
non his beati quaeritur artibus
quies honesti, non bona strenuae
uirtutis et frugi parata
regna domi populique pace.
sed haec silenti non patiens amor;
tu uero coeptis artibus optima
rem auge decusque, et nationum
ut merita es, caput usque uiue.