[...]
Et iam inter cumulos aggestae stragis, et ossa
Othmanidum dux fertur equo, cura atra, dolorque,
Stant lateri comites, nec luctu effingere vocem,
Nec datur ad gemitus tristes via, namque revulsa
Brachiaque ex humero rigidis arentia fibris,
Et capita informi tabo nigrantia spectans,
Horrescit magis, atque magis. Quam saepe coactus
Quadrupedante putres gressu male proterit artus,
Per medios molitus iter! Quam saepe resistens
Acer equus refugitque horrens, et naribus auras
E patulis efflans fremitu sonat, et vomit ignem
[Page 25]
Fumifero sudore madens, dum saltibus ipsos
Supra et equos, equitesque una glomerantibus instat!
Quid ductor? visu misere turbatus, et horrens
Avertit nequidquam oculos, et lumina claudens
Uda rigat {lacrymis} late manantibus ora,
Curarumque aestu magno torquetur in horas
Acrius, aut consanguineos sibi funere raptos,
Aut cari {memorans} confossum pectus amici.
Iamque etiam cuperet frustra divertere calle,
Et longe properare alio: vetat invia cursu
Semita, et albentes sparsis late ossibus agri.
Nunc haec, nunc illa insultans quatit ungula cornu.
Heu quid in adversis rebus crudelius usquam
Esse recordanti poterat, vultusque suorum
Fortunasque, usumque olim, quos laedere {passim}
Cogitur invitus? Sic tota nocte, dieque
Invisum properabat iter, dum constitit {undas}
{Ad Tanais}, roseo {cum} tertia fulsit ab ortu
Post decimam lux alma etc. etc.
[...]